Gdy kończyłem pisać relację z wyjazdu
rowerowego „Z lekiem na mdłości w kieszeni”, zastanawiałem się czy uda nam się
dojechać na „koniec świata”, czyli na skraj Półwyspu Helskiego. Czas szybko
minął, jest styczeń 2017 roku i ujemne temperatury przywołują wspomnienia z
ubiegłego lata. Oczywiście druga część wyjazdu czy też wyprawy doszła szczęśliwie
do skutku, niestety w niepełnym składzie dojechaliśmy do Helu. Podobnie jak
poprzednio przygoda rozpoczęła się od podróży PKP IC. Szału nie było. Brak
miejsc na rowery a tym bardziej na bagaże.
Nauczony doświadczeniem ograniczyłem
spakowanie się do minimum tego, co najpotrzebniejsze. Ale że ze mnie kawał
chłopa to i ubrania zajęły sporo miejsca w dwóch tylnych sakwach. Przednie służyły
do przewiezienia drobiazgów, jedzenia i narzędzi. Nadal nie rozumiem, dlaczego
Polskie Koleje zlikwidowały na trasach dalekobieżnych - takich jak nad morze -
wagony do przewozu rowerów. Pamiętam, że jako dzieciak, gdy jeździłem z rodziną
na Półwysep Helski, do składu był dołączony taki wagon. Kolejna kwestia i
ponowne ostrzeżenie dla niedoświadczonych, by kupować bilety z
kilkunastodniowym wyprzedzeniem, bo bywa różnie.
Podróż minęła dość szybko, nocne
orzeźwienie na dworcu w Poznaniu czekając na przesiadkę odgoniło potrzebę snu,
która powróciła nad ranem, gdy trzeba było wysiadać. Mielno przywitało nas
słoneczną pogodą i mokrym asfaltem po nocnych opadach, a że była Niedziela,
dzień zaczęliśmy od mszy świętej i śniadaniem złożonym z kanapek zrobionych jeszcze
we Wrocławiu.
Plany planami a i tak wyruszyliśmy po dwunastej. Dobrze być znów
na siodełku, bez stresu pokonując kolejne kilometry, i podziwiając piękno
nadmorskich krajobrazów. Mielno jak każda większa miejscowość zatłoczona,
trudna do przejechania. Jednak są to uroki odpoczywania w takich miejscach.
Infrastruktura rowerowa w całkiem niezłej kondycji, za Unieściem, wzdłuż szosy,
od strony morza ciągnie się dwukierunkowa droga pieszo-rowerowa, drzewa chronią
przed mocnym słońcem. Dojechaliśmy do punktu gdzie asfalt płynnie przechodzi w
łachy piasku i fantazyjnie pofalowane wydmy, które skutecznie uniemożliwiały
dalszą jazdę.
Według mapy papierowej jak również tych w internecie, przez las
porastający nadbrzeże prowadzi ścieżka łącząca się z plażą a następnie znów
prowadzi wśród drzew. Rzeczywistość była zupełnie inna. Trzy i pół kilometrowy
spacer po plaży pchając a chwilami niosąc obładowany rower dał nam wycisk
lepszy od niejednej siłowni. Piasek na brzegu wydawał się na tyle twardy, że
można po nim, jeśli nie jechać to przynajmniej prowadzić rower.
Przygoda i
dobra zabawa mimo zmęczenia i nerwów brały górę. Wśród drzew i zarośli czyhały
rządne krwi gzy czy też bąki - nie mylić z trzmielami - atakujące z każdej
strony. Miały ułatwione zadanie dzięki grzęznącym w piachu rowerom. W Dąbkach
okazało się, że dotarcie tutaj zajęło ponad dwie i pół godziny.
Dochodziła
piętnasta, na liczniku nie całe dziesięć kilometrów a przed nami pięć razy
tyle. Ustka była jak na stosunkowo niewielki dystans, bardzo odległym celem.
Morale załogi stopniowo malały. Zmęczenie po nieprzespanej nocy dokuczało. Tu
znów przytoczę komfort podróżowania koleją. Najlepiej wyjechać w nocy, wyspać
się w pociągu by rano na starcie ochoczo połykać kilometry. Gdy w pociągu brak
miejsca nawet do siedzenia to tym bardziej nikną szanse na spokojny sen. W ten
sposób po pobudce w sobotę rano przed wyjazdem, do piętnastej dnia następnego
mijało trzydzieści godzin bez kojącego odpoczynku. Pogoda dodawała nadziei, że
zdążymy przed nocą znaleźć dach nad głową. Nadmorskie miejscowości takie jak
Jarosławiec czy Darłowo kuszą by zostać na dłużej. Za Jarosławcem po drodze
znajdowała się największa baza wojsk powietrznych; teoretycznie po otrzymaniu
od dowódcy przepustki, można przejechać w linii prostej do Ustki. W naszym
przypadku dokładamy osiem kilometrów i jedziemy na około. Jest dobrze, słońce
grzeje w plecy, jest po dwudziestej, a w oddali na horyzoncie majaczy zarys
dużego miasta. Nagle wróciły siły, morale wzrosły, pozostały obawy czy
znajdziemy nocleg. Ustka, mimo, że jest miastem portowym z bezpośrednim
dostępem do morza, nie sprawiało pierwszego wrażenia by tak było. Prowadzeni
instynktem, zatrzymaliśmy się na ulicy Wczasowej i na ławeczce rozprawialiśmy,
co robić dalej. Los padł na Filipa, na jego barkach spoczywało zadanie
załatwienia spania. Po kilkunastu minutach pojawił się z uśmiechem zadowolenia.
Domek był niewielki, za to miał łóżka i prysznic.
Szczerze mówiąc, byłem tak
zmęczony, że nie miałem ochoty na nic, nawet na dalszą jazdę. Po małych
zakupach, nie jedząc nawet kolacji zasnąłem jak dziecko. Bardzo ciekawym
doświadczeniem jest uczucie braku energii fizycznej, która przekłada się na
psychikę. Nowy dzień przywitał nas błękitnym niebem i chęcią do dalszej jazdy.
Dzień wcześniej pojawiały się myśli by część drogi podjechać pociągiem, tak
tego dnia miałem ochotę pokonać sto dwadzieścia kilometrów do wioski Zdrada,
gdzie mieszka rodzina Filipa. Stanley był zmuszony poprzez kontuzje nogi do
powrotu do Wrocławia; rower, na którym jechał nie sprawdza się do dalekich
wyjazdów. Wyjeżdżając z Ustki w lusterku spostrzegłem nadciągające burzowe
chmury, ucieczka przed deszczem dodaje sił a przygoda staje jeszcze ciekawsza.
Krajobraz po burzy był piękny, kolory żywe, kontrastujące między sobą a
powietrze świeże i rześkie.
Droga wiła się coraz bardziej w górę rekompensując
długie podjazdy szybkimi zjazdami. Kilometry mijały spokojnie, ruch na drodze
był niewielki. W jednej z miejscowości zatrzymaliśmy się na drugie śniadanie i
weryfikację mapy, gdyż odległości były znaczne i należało w mapniku ją podmienić
na aktualny fragment. Wydawało się, że pozostało sześćdziesiąt pięć kilometrów,
GPS jednak był dokładniejszy i wskazywał ich o dwadzieścia mniej.
Ze szczytów wzgórz, po których wiodła
droga, między drzewami na horyzoncie majaczyło morze a przed samym celem
drugiego dnia jazdy – Zatoka Pucka. Gdy dojechaliśmy nad jezioro Żarnowieckie,
oczom ukazał się piękny i majestatyczny widok lekko falującej tafli wody, w
której odbijało się słońce.
Wiatr chłodził twarz a w głowie budziły się
wspomnienia zeszłorocznej wyprawy. Takie chwile powodują, że nie myśli się o
zmęczeniu. Można delektować się pięknem przyrody. W ostatniej wiosce przed
Zdradą, uzupełniliśmy zapasy wody na kolejny dzień. Filip przyspieszył a ja
zmuszony nieco zwolnić pojawiającymi się w nogach kurczami, jechałem spokojniej
utrzymując dobre tempo. Po pokonaniu ostatniego tego dnia podjazdu w oddali
zauważyłem Filipa stojącego na skrzyżowaniu i niekryjącego zadowolenia z osiągnięcia celu tego dnia.
Przed domem czekała rodzina kompana,
serdecznie się przywitaliśmy, co było bardzo miłe. Po odświeżeniu zasiedliśmy
do ogromnego stołu zajadając pyszną pizzę. Rodzinna atmosfera była nagrodą za
trudy dnia.
Rozmowy trwały do późnego wieczora. Faktem jest, że im człowiek
bardziej zmęczony, tym trudniej jest mu zasnąć.
Nastał nowy dzień, nowe wyzwania i
dalszy ciąg przygody. Cieszę się, że nie zrezygnowaliśmy z dalszej jazdy.
Trzeba pokonywać trudności i mierzyć się z samym sobą. Przed nami kolejny słoneczny
dzień i ostatnie pięćdziesiąt kilometrów wśród nadmorskich widoków. Pierwszym
przystankiem był dworzec w Pucku, gdzie chcieliśmy kupić bilety powrotne,
jednak osoba w okienku, nie była zorientowana w kursowaniu pociągów dalej niż
do Trójmiasta. W Swarzewie wstąpiliśmy na chwilę modlitewnej zadumy do
Sanktuarium Matki Bożej Królowej Morza, by podziękować za opiekę podczas
podróży.
Dalej już było podobnie do Mielna, chodniki i ścieżki rowerowe pełne
wczasowiczów i turystów ciągnących na plaże. W Chałupach, do których przez
kilkanaście lat jeździłem wraz z rodziną i znajomymi na wakacje, odwiedziliśmy
gospodarzy, a teraz dobrych znajomych. Miło znaleźć się w miejscu, z którym
związane są wspomnienia. Dalsza jazda po płaskiej drodze wzdłuż zatoki prowadziła
już tylko na Hel, co jakiś czas przecinając wioski: Kuźnicę, Jastarnię i
Juratę.
Wojskowe zabudowania świadczą, że jesteśmy coraz bliżej, rowerzystów
coraz więcej a droga rowerowa stając się zatłoczonym wyboistym duktem zmusiła
do zjechania na asfalt ku niezadowoleniu jednego Warszawiaka. Mijały nas
ciężarówki i autobusy i żaden z kierujących nimi nie zatrąbił, bo nie utrudnialiśmy im jazdy na
pustej drodze, poruszając się z dużą prędkością by jak najszybciej dojechać.
W
Helu pierwsze kroki po zejściu z siodełka skierowaliśmy na dworzec PKP, okazało
się, że pociąg mamy po siedemnastej z przesiadką w Gdyni.
Mając, więc spory
zapas czasu, spokojnie zjedliśmy obiad i rozłożyliśmy się na plaży.
Piękne jest polskie morze i warto tu odpocząć.
Podróż powrotna przebiegała sprawnie, w Gdyni zwiedziliśmy Nabrzeże Pomorskie,
przy którym stały wizytówki miasta, czyli ORP „Błyskawica” i „Dar Pomorza”;
relaksowaliśmy się jedząc gorące gofry czekając na pociąg do Wrocławia.
Wracaliśmy już w komfortowych warunkach, rowery umieszczone na wieszakach,
mieliśmy na oku, ponieważ oddzielała je szyba tuż przy fotelach, na których
siedzieliśmy. Do Wrocławia dojechaliśmy przed godziną piątą rano. Ostatnie
kilometry zajęły może z dwadzieścia minut.
Cel został w pełni osiągnięty, przejechaliśmy
ponad dwieście pięćdziesiąt kilometrów mając dobrą pogodę, spotykając
serdecznych ludzi. Mimo trudności i niekiedy nerwów, trzeba myśleć pozytywnie i
cieszyć się podróżą, wzajemnym towarzystwem i tym, że będziemy mieli, co
wspominać.
Gdzie pojedziemy w tym roku? Jeszcze
nie wiemy, są plany.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz